Πριν από 8 χρόνια έτρεξα για πρώτη φορά έναν αγώνα 5 χιλιομέτρων, που διοργάνωσε το γραφείο που δούλευα τότε. Έως τότε αναρωτιόμουν γιατί το τρέξιμο να είναι μία ικανότητα που έχουν μόνο οι αθλητικοί τύποι ή μία πολυτέλεια για τους γνώστες, για όσους ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά όλους τους όρους που χρησιμοποιούν οι δρομείς, για όσους έχουν προμηθευτεί τον πιο σύγχρονο και μοδάτο εξοπλισμό, για όσους το κάνουν χρόνια.
Το τρέξιμο είναι για όλους
Από παιδιά το είχαμε καταλάβει. Όταν παραβγαίναμε με τους φίλους στο σχολείο. Το τρέξιμο είναι το πιο προσιτό άθλημα. Μάλιστα μπορεί να το κάνει ο καθένας από εμάς, φυσικά με προσοχή και τηρώντας κάποιους «κανόνες», ώστε να μην εξαντλήσει τον οργανισμό του. Μπορεί να γίνει σε εξωτερικό χώρο, χωρίς να κοστίζει σε χρόνο και χρήμα, αφού δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από το να βρούμε ένα μέρος που να μπορούμε να το εξασκήσουμε και ένα ζευγάρι άνετα αθλητικά παπούτσια. Αυτή η προσβασιμότητα του συγκεκριμένου αθλήματος ενέπνευσε πάνω από το ένα τέταρτο των σημερινών δρομέων να ξεκινήσουν κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19, όταν τα γυμναστήρια έκλεισαν και ο κόσμος αναζητούσε τρόπους να γυμναστεί ή απλώς να κινηθεί σε εξωτερικούς χώρους.
Η συμμετοχή σε αγώνα
Ο μαραθώνιος είναι μια κατηγορία από μόνος του. Θέλει πολύμηνη προετοιμασία και αφοσίωση. Ωστόσο δεν χρειάζεται να είμαστε όλοι μαραθωνοδρόμοι. Οι αγώνες των 10 και ειδικά των 5 χλμ. δίνουν τη δυνατότητα στη μεγαλύτερη πλειονοτητα των ανθρώπων να συμμετέχουν, καθώς είναι εντελώς προσιτοί. Η κοινωνική, επίσης, διάστασή τους, το ότι δηλαδή τρέχουμε μαζί με άλλους, συχνά μάλιστα και για κάποιον σκοπό, κάνει την εμπειρία ακόμη πιο συλλογική και ενδιαφέρουσα.
Η «χλεύη»των παλιών
Υπάρχει μία ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων, για τους οποίους το να τρέχουν είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής τους. Έχουν δημιουργήσει μάλιστα ομάδες στα social media, όπου συζητούν γι’ αυτό. Εκεί εμφανίζονται συχνά πυκνά νέοι δρομείς γεμάτοι ενθουσιασμό και απορίες, ρωτώντας πώς μπορούν να πάρουν μέρος σε έναν «μαραθώνιο 5 χιλιομέτρων», για να έρθουν αντιμέτωποι με ειρωνικά σχόλια από τους «παλιούς».
Το να συμμετάσχουμε σε έναν μαραθώνιο, προϋποθέτει καλή προετοιμασία του οργανισμού, λίγη προπόνηση πριν και καλή διατροφή και ενυδάτωση. Όμως σίγουρα, αυτά δεν είναι προνόμιο των κορυφαίων αθλητών.
Τι κερδίζει ένας νέος δρομέας
Σε όλους τους αγώνες οι ερασιτέχνες δρομείς έχουν την ευκαιρία να τρέχουν στον ίδιο αγώνα με κορυφαίους επαγγελματίες αθλητές και αυτό είναι ένα από τα μοναδικά και ξεχωριστά χαρακτηριστικά του αθλήματος.
Γιατί, λοιπόν, οι έμπειροι δρομείς νιώθουν συχνά την ανάγκη να υποτιμούν τους αρχάριους σε ένα άθλημα που «υπερηφανεύεται» ότι είναι για όλους. Αν ανήκουμε στην κατηγορία των «νέων», το να καταφέρουμε να τερματίσουμε, έστω και σε έναν αγώνα 5 χλμ. (οκ το εμπεδώσαμε, μαραθώνιος είναι μόνο τα 42,2 χλμ.), λειτουργεί σαν πρόκληση. Το να μπορέσουμε να διανύσουμε μία προκαθορισμένη απόσταση είναι μια προσωπική επιτυχία, προσφέρει ικανοποίηση και τονώνει την αυτοεκτίμησή μας.
Οι «δρομείς» είναι.. κλίκα;
Το να καλωσορίζονται οι νέοι δρομείς από τους πιο έμπειρους σημαίνει γενικότερη εξέλιξη στο τρέξιμο ως άθλημα και φιλοσοφία. Σημαίνει περισσότερους αγώνες, πιο αναβαθμισμένα γκάτζετ, μεγαλύτερες κοινότητες. Σημαίνει στροφή προς έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής.
Η ενθάρρυνση σε όσους ξεκινούν είναι απαραίτητη. Και για να δανειστούμε κάποιες έννοιες από τους αγώνες δρόμου: Τα πρώτα βήματα κάποιου μπορεί να είναι ένα αργό βάδισμα, αλλά στην πορεία η αντοχή και το πείσμα του ίσως κάνει τα πόδια του να «βγάλουν φτερά». Τα pace, τα τέμπο, τα περάσματα, τα PB, τα κομμάτια, θα τα μάθει στην πορεία. Άλλωστε, όλοι κάποτε ήμασταν καινούριοι σε κάτι, έτσι δεν είναι; Όσο για μένα…παρέμεινα, γιατί δεν συνέχισα. Αλλά η εμπειρία μου ήταν μοναδική!
*Έντυπη έκδοση ΤΑ ΝΕΑ, Ειδικό Ένθετο Τρέχω
