Η σύγχρονη καθημερινότητα σχεδόν επιτάσσει να είμαστε σε μια αέναη κίνηση. Να παράγουμε, να πετυχαίνουμε, να «προχωράμε μπροστά». Αλλά οδηγεί αυτή η ταχύτητα σε πρόοδο; Μήπως η ανάγκη για συνεχή δραστηριότητα μας κάνει να χάνουμε την ουσία της ζωής; Μήπως η διαρκής συνδεσιμότητα, δεν πρόκειται για πραγματική κοινωνική σύνδεση; Τι θα συμβεί άραγε αν αποβάλλουμε τον αόρατο φόβο μήπως μείνουμε σε κάτι πίσω; Αν διακόψουμε τη ροή της δράσης;
Ταχύτητα: Η νέα παγίδα
Παρά τις τεχνολογικές εξελίξεις και τις σύγχρονες «λύσεις», οι περισσότεροι νιώθουμε ότι ποτέ δεν προλαβαίνουμε. Η παραγωγικότητα μας έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση χρόνιας «φτώχειας»: έχουμε υπερβολικά πολλά να κάνουμε και ποτέ αρκετό χρόνο για να τα καταφέρουμε. Αν και έχουμε τη δυνατότητα να αυτοματοποιούμε και να επιταχύνουμε τα πάντα, η αίσθηση της πίεσης παραμένει.
Η ταχύτητα έχει μάλλον αντικαταστήσει την κατεύθυνση σήμερα. Κάποτε, η εξέλιξη ήταν συνυφασμένη με την ουσιαστική προσπάθεια. Τώρα, όμως, τις πιο πολλές φορές, το μέτρο είναι η ταχύτητα, το πόσο γρήγορα κάνουμε κάτι, πόσο άμεσα απαντάμε σε ένα μήνυμα, πόσες δουλειές έχουμε τελειώσει μέχρι το μεσημέρι…
Η αληθινή σύνδεση ωστόσο βρίσκεται μάλλον εκτός των συστημάτων που δημιουργούμε για να «μετρήσουμε» τη ζωή μας.
Όσο περισσότερο κινούμαστε, τόσο περισσότερο χανόμαστε;
Η επιδίωξη ενός στόχου μπορεί να μας προσφέρει προσωρινή ικανοποίηση. Βάζουμε στόχους, τους κυνηγάμε, τους πετυχαίνουμε… κι όμως, μόλις φτάσουμε εκεί, ο στόχος έχει ήδη μετακινηθεί και η αναζήτηση του επόμενου «ορόσημου» φαίνεται να μην έχει τέλος.
Ενώ αναζητάμε την επιτυχία, πόσο εκτιμάμε αυτά που πετυχαίνουμε;
Όταν η πρόοδος καθορίζεται από την ταχύτητα, η εμπειρία υποβαθμίζεται γιατί ο εγκέφαλός μας χρειάζεται χρόνο ηρεμίας για να σταματήσει και να αναλογιστεί. Να επεξεργαστεί τις πληροφορίες και να δημιουργήσει νόημα από ό,τι έχουμε μάθει.
Αντί να θυμόμαστε τις σημαντικές στιγμές, καταλήγουμε με την ταχύτητα να είμαστε εδώ σωματικά, αλλά να μην είμαστε παρόντες.
Αλλάζοντας κατεύθυνση
Δεν είναι η ταχύτητα που πρέπει να μετράμε, αλλά η κατεύθυνση. Η αναγνώριση ότι η αξία της κίνησης δεν βρίσκεται στην ταχύτητα, είναι το πρώτο βήμα προς μια πιο συνειδητή ζωή. Ουσιαστικά, είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε τι πραγματικά αξίζει τον κόπο και την προσοχή μας. Μερικές φορές, πρέπει να επιβραδύνουμε, να κάνουμε μία παύση και να «νιώσουμε» τη ζωή γύρω μας.
Αντί να ανησυχείς για το πόσο γρήγορα προχωράς, σκέψου ποιος είναι ο τελικός σκοπός σου. Η κατεύθυνση που επιλέγεις θα πρέπει να βασίζεται σε προσωπικές αξίες και όχι σε κοινωνικές πιέσεις.
Αναγνώρισε τη σημασία των στιγμών της σιωπής. Ακόμα και μία σύντομη παύση μπορεί να προσφέρει την απαραίτητη προοπτική για να δεις την πρόοδό σου και να απολαύσεις τη διαδικασία.
Το πιο σημαντικό δεν είναι πόσα πράγματα κατάφερε να κανείς, αλλά πόσο αυθεντικά συμμετείχες στην κάθε εμπειρία. Εστίασε στο τι νιώθεις και τι μαθαίνεις.
Αν καταφέρουμε να βρούμε ισορροπία ανάμεσα στην ταχύτητα και την ουσία, τότε θα ανακαλύψουμε ότι η πραγματική πρόοδος βρίσκεται στην προσωπική μας ανάπτυξη και όχι στην παραγωγικότητα. Στο να «είμαστε» και όχι στο να «φαίνεται ότι είμαστε».
Τότε, ίσως αισθανθούμε πως ναι, φτάνουμε επιτέλους κάπου. Σε αυτό που πραγματικά θέλουμε από τη δική μας ζωή.
