Αισθήματα ικανοποίησης, ευχαρίστησης, εμπιστοσύνης, σκοπού και αμοιβαιότητας με το περιβάλλον μας αποτελούν όλα μέρος της ψυχοσωματικής ευμάρειας και ισορροπίας μας. Το να νιώθουμε χαρούμενοι συντελεί στην προσωπική μας ευεξία.
Οι άνθρωποι που συνδεθήκαμε και επιλέγουμε να συνδεόμαστε, το επάγγελμά μας, ο τρόπος ζωής και διασκέδασης, η «ποιότητα» ζωής μας, και πάνω απ’ όλα η ελευθερία κινήσεων, δράσεων και επιλογών είτε απλοϊκών και βραχυπρόθεσμων είτε σύνθετων και μακροπρόθεσμων, οριοθετούν και συμβάλλουν καταλυτικά σ’ αυτό που αναγνωρίζουμε και εκτιμάμε ως συνειδητό εαυτό.
Είναι πρωταρχικές και θεμελιώδεις λειτουργίες της προσωπικότητάς μας χτίζοντας ή γκρεμίζοντας την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή μας. Ολα τα παραπάνω όταν υπολειτουργούν ή και δυσλειτουργούν παράγουν αρνητικές σκέψεις, απαισιόδοξα συναισθήματα και άλλοτε θλίψη και παραίτηση.
Στην εποχή COVID-19 όλα όσα γνωρίζαμε, όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, όλα τα σχέδιά μας, η καθημερινότητά μας, οι πιο απλοϊκές λειτουργίες ξαφνικά και σταδιακά σταθερά ανατρέπονται και μπαίνουν σε «αναστολή» επ’ αόριστον!
Ο φόβος, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα, η ματαίωση και η ακύρωση, καθώς και όλοι οι περιορισμοί φυσικοί και μη ήρθαν και κατέλαβαν λιγότερο ή περισσότερο με όμοιους ή παρόμοιους τρόπους τις ζωές όλων.
Και σ’ όλη αυτή τη κατάσταση που εξελίσσεται ανεξέλεγκτα και συσσωρευτικά επιβαρυντικά με πολλούς τρόπους, διαβάζουμε και ακούμε και προσπαθούμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι και να σκεφτόμαστε θετικά με το «ζόρι».
Γνωστική ασυμφωνία
Εδώ λοιπόν προκύπτει μια γνωστική ασυμφωνία! Από τη μια αναγνωρίζουμε ότι η κατάσταση στο εδώ και τώρα είναι δύσκολη και αρνητικά επιφορτισμένη, άρα λογικά και το παραγόμενο συναίσθημα είναι αυτό της δυσφορίας, της δυσαρέσκειας και της αγωνίας ή θλίψης, και από την άλλη καλούμαστε ή ζοριζόμαστε να αισθανθούμε θετικά για κάτι αντικειμενικά αρνητικό.
Εκεί λοιπόν προκύπτει το ζήτημα να αφεθώ να βιώσω αυτό που πραγματικά είναι οδυνηρό, που εμπεριέχει κάποιου είδους «απώλεια», ματαίωση, άγχος, αγωνία, θλίψη ή να το αρνηθώ, να το «πετάξω» και αν ζοριστώ να αισθανθώ θετικά;
Η αισθητή αυτή διαμάχη μεταξύ δύο ή περισσοτέρων ασυμβίβαστων διαφορών πάνω σε πεποιθήσεις και στόχους ή γύρω από διαφορές σε γεγονότα, καταστάσεις και επιθυμίες ή και στο κατά πόσο έλεγχο διαθέτουμε, προκαλεί στρες και μας κάνει να αμφισβητούμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας καθώς και την εσωτερική μας αυτασφάλεια.
Ο εσωτερικευμένος θυμός και η επιθετικότητα προς τον εαυτό μας και το περιβάλλον είναι ίσως το πιο ανησυχητικό προϊόν αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης, που μπορεί μακροπρόθεσμα – αν δεν επιλυθεί αποτελεσματικά – να οδηγήσει σε μελαγχολία και θλίψη.
Η λύση;
Η λύση είναι η υπερδύναμη του «ακόμη» και του «ακόμη και αν…»
Ακόμη κι αν τώρα δικαιολογημένα δεν έχω και την καλύτερη διάθεση, ακόμη κι αν τώρα δικαιολογημένα νιώθω θλίψη για όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν χρειάζεται να ζοριστώ να είμαι στα καλύτερά μου. Δεν χρειάζεται να ζοριστώ να εφεύρω και να κατασκευάσω επίπλαστη ψευτοαισιοδοξία.
Δικαιούμαι να δώσω χώρο και χρόνο στον εαυτό μου να αφουγκραστεί ακόμη και τα αρνητικά μου συναισθήματα, να τα αποδεχθεί, να ενσωματώσει την «απώλεια», τη ματαίωση και την ανασφάλεια και να χαράξει νέα πορεία προς την επίτευξη των στόχων και την αληθινή πρόκληση-έκλυση θετικών συναισθημάτων και αισιοδοξίας που βασίζεται σε «χειροπιαστά» προσωπικά και μη δεδομένα του παρελθόντος και του παρόντος.
Διαθέτω (κι αν όχι, αυτός είναι ένας υγιής στόχος προς επίτευξη) τις αντοχές, τις δυνάμεις και τις ποιότητες να αντεπεξέλθω όταν οι καταστάσεις γίνονται δυσκολότερες από ό,τι συνήθως, χωρίς να προσποιούμαι αισιοδοξία και να ακυρώνω τα συναισθήματα δυσφορίας που «δικαιολογημένα» βιώνω.
ΜΟΤΟ
Στην εποχή της COVID-19 όλα όσα γνωρίζαμε, όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, ανατρέπονται και μπαίνουν σε «αναστολή» επ’ αόριστον!
